polsk riksdag
Dziś zasnął Ares, moje kochane psisko...jak to boli. Pustka. Myślę jednak, że miał szczęśliwe życie. Ja, dzięki jego obecności takie miałam. Dzięki niemu widziałam wschody słońca, popołudniową bieganinę ludzi i pierwsze płatki śniegu skrzące się w rozpalonych latarniach. Teraz będziemy spacerować osobno.
To bardzo boli. Ale on teraz czeka za Teczowym Mostem i patrzy na Ciebie. I mimo że jest daleko zawsze bedzie przy Tobie.